پویایی پایدار با مشارکت شهروندان: کره چه راهی پیموده است؟

بحث در مورد تغییرات آب و هوایی اغلب منجر به نادیده گرفته شدن یک عامل اساسی مانند عادت ها و الویت های شخصی افراد می شود. در مساله حمل و نقل شهری تغییر رفتار افراد موضوع بسیار مهمی است، زیرا میزان ورود کربن به محیط زیست به استفاده افراد از اتومبیل شخصی یا حمل و نقل عمومی بستگی دارد. یکی از راه های جلوگیری از ورود کربن پیاده روی یا استفاده از دوچرخه برای جابجایی در مکان های نزدیک است. البته بیان این موضوع در قالب شعار و گفتن این که شهروندان این کار را انجام دهند بسیار راحت تر از انجام ان می باشد، مخصوصا با توسعه صنعت خودروسازی و افزایش تعداد خودرو ها در سطح شهرها و الگوی رایج شده ی استفاده از خودروی شخصی.

در مقابل این مسئله، من تصمیم گرفتم تا از استان سووان گوانگی با جمعیت حدود پانصد هزار نفر در حدود چهل و پنج کیلومتری جنوب شهر سئول به عنوان یک الگیوی مناسب یاد کنم. مقامات محلی در سووان متوجه شده اند که اگرچه آگاهی از تغییرات آب و هوایی بالا رفته است اما آگاهی از این موضوع هیچ بر رفتار عمومی شهروندان نگذاشته است و هیچ اقدامی در این راستا انجام نمی شود. برای غلبه بر این چالش، تصمیم گرفته شد که ساکنان شهر به طور مستقیم در طراحی و راه اندازی استراتژی حمل و نقل شهری همکاری کنند.

با همکاری شهروندان فعال سووان، این شهر در حال حاضر دارای یک حمل و نقل پایدار است. البته از نظر اجتماعی و زیست محیطی نیز این شهر در وضعیت خوبی قرار دارد که از شور و نشاط بالایی برخوردار است و به وضوح تحرکات اجتماعی در آن دیده می شود. در واقع دستاورد های شهر سووان از طریق طرح های تشویقی برای دعوت مردم به پیاده روی و حمل و نقل عمومی و استفاده از دوچرخه و در مقابل آن مالیات بای خودرو های تک سرنشین آغاز شد.

شور و شوق مردم برای عدم ایجاد کربن بیشتر در هوا از طریق ابتکارات مختلف و کارهای متفاوت نظر من را جلب کرده. تعهد شهروندان به حمل و نقل با دوچرخه و پیاده روی از جمله موضوعات مورد توجه می باشد. با راه اندازی جنبش Eco-Mobility یا تحرک زیست محیط در سال 2013 و تعهد مردم به انتشار کمتر کربن تا سال 2030 شهر سووان پیشرفت عظیمی در کاهش الودگی می کند و به نظر من سردمدار در این عرصه می شود. این مسئله نشان می دهد که برخی از مسائل مربوط به حمل و نقل باید به عنوان بخشی از ابتکار شهرداری ها و مقامات محلی باشد. شهردار شهر سووان با توجه به افزایش جمعیت شهر نشین و ماشینی شدن زندگی افراد برای همه ی گروه ها عابر پیاده راهی در نظر گرفته است و مفهوم تحرک بدون مانع را ایجاد کرده است. با حذف موانع و آسان سازی حرکت در شهر، تحرک را حتی برای افراد معلول و گروه های آسیب پذیر ممکن ساخته است. از جمله ویژگی هایی این اقدامات می توان به پیاده راه های گسترده و سطوح صاف برای راه رفتن و کاهش محدودیت ها و سطح های شیب دار اشاره کرد.

شاید بهترین و مهمترین عملکرد و ابتکار آن ها در طول جشنواره، کمپین ماهانه بدون ماشین بود که بیش از 4300 ساکن منطقه ولسوالی هانگانگ دونگ در ان شرکت کردند و ماشین های خود را گذاشتند و از دوچرخه سواری و یا پیاده روی استفاده می کردند. شهرداری چیزی حدود 12.1 میلیون دلار را برای کارهای زیربنایی در این رابطه سرمایه گزاری کرده است تا شهری با قابلیت پیاده روی بیشتر با ایجاد و بازسازی معابر و بازسازی تجهیزات و محل استراحت به طور موقت برای عابرین پیاده و فعالیت آنان در جامعه ایجاد کند.

این جشنواره موفقیت آمیز بود چرا که بر اساس توافق و مشارکت چند جانبه از ساکنین شهر از طریق ایجاد کمیته ی ارتقای زیست محیطی و داوطلبان شهروندی ایجاد شده بود این پروژه همچنین پتانسیل و همکاری بین موسسات و مردم را داشت و دارای سازماندهی مناسبی بود. برای تسهیل هماهنگی میان دولت مرکزی و مجلس ملی و شورای شهر سووان و افراد کارهایی انجام شده بود.

این روند به طور قابل توجهی درک شهروندان را نسبت به چگونگی زندگی شهری تغییر داده است و رفتار های ان ها را به صورت آگاهانه تغییر داده و اگاهی را در مورد رفتارهای محیط زیست و زیر ساخت ها بالا برده است. سووان با تشویق شهروندان به استفاد از وسایل حمل و نقل عمومی و دوچرخه و حمل و نقل سبز تحولی ایجاد کرد و در سطح ملی این پروژه به دلیل تاثیر مثبت به رسمیت شناخته شد و جایزه بزرگ شهر کره در سال 2013 را از آن خود کرد. (اهدای این جایزه توسط وزیر امور خارجه انجام می شود. ) به همین دلیل موفقیت سووان، این شهر نمونه ای عالی است که چگونه یک شهر می تواند با مشارکت و همکاری مردمش و ساکنانش با تحرک و پویایی باعث تغییرات آب و هوایی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای شود. این تعامل است که شهر ها باید در صورت نیاز با حمایت مردم و سکنه آن را انجام دهند تا تغییرات صورت گیرد.