مرگ ساختمان های ساخته شده در سبک بروتالیست

نمایشگاهی از تصاویر آخرین روزهای حیات ساختمان های ساخته شده در سبک بروتالیست

آپارتمان های Shoreline، بوفالو، نیویورک (David Torke)

نور خورشید به صورت رقصان از میان نمای خارجی ساختمان تئاتر عبور می کند، مکانی که منافذ های آن به صورت نیمه خورده به نظر می رسند و سیم های معلق آن به سمت آسمان باز هستند. آپارتمان های نیمه ویران به آرامی نشسته اند، پنجره های شیشه ای آنها هنوز نابود نشده اند.  یک کلیسا به آرامی توسط ماشین آلات در حال تخریب است.

 

این تصاویر بخشی از “تخریب بروتالیست”  است، یک نمایشگاه جدید که هدف از آن به فکر فرو بردن تماشاچیان در مورد تاثیر تخریب ساختمان های بتنی پس از جنگ است. این نمایشگاه که توسط کریس گیرملی سرپرستی شده است، در اوایل این ماه در گالری پینکوما بوستون افتتاح شد و تا آخر ماه می 2018 اجرا خواهد شد.

در طول چند سال گذشته، گیرملی متوجه شد که  تعداد بیشتری از ساختمان های بروتالیست در سراسر ابالات متحده تخریب شده و عکاسانی آنجا بودند تا آنها را به تصویر بکشند و مستند کنند. او گفت: “در نهایت -متاسفانه –تعداد عکس ها به اندازه کافی بود تا با هم به نمایش درآیند.” برخی از عکاسان برجسته در “تخریب بروتالیست” از قبل با گیرملی کار کرده بودند، در حالیکه با دیگران از طریق یافتن کارهایشان به صورت آنلاین ارتباط برقرار کرده است.

مرکز دولتی اورنج، گوشن، نیویورک (هارلن ارسکین)

این نمایشگاه شامل عکس های تئاتر مکانیک در بالتیمور؛ مرکز دولتی استان اورنج در گوشن؛ آپارتمان های Shoreline در بوفالو؛ کلیسای سوم مسیح در واشنگتن دی.سی؛  و بیمارستان زنان پرنتیس در شیکاگو است؛ دو ساختمان بریتانیا – باغ های رابین هود در لندن و  کتابخانه عمومی بیرمنگام نیز در نمایشگاه هستند.

چنین ساختارهایی توسط بعضی افراد به عنوان “هیولا ها” دیده می شوند، گیرملی اشاره کرد که صرف نظر از سبک، آنها به سادگی محصولات و شهود زمان خود هستند. او اشاره کرد که 50 سال پس از ظهور معماری ویکتوریا، موجی از “تنفر کینه توزانه” برای چنین ساختمان هایی وجود داشت  که منجر به نابودی بسیاری از آنها شد. گیرملی گفت: “این رویکرد و اقدامات این چنینی خیلی کوته بین و متعصبانه است.” با این حال، او افزود، منتقدان بروتالیسم و کسانی که خواستار تخریب آنها هستند، همان مسیر را دنبال می کنند.

حفاظت از این بناها به اندازه مسائل زیبایی شناسی و مساله  محیط زیست دارای اهمیت است.  گیرملی گفت:  “جمله معروفی وجود دارد که تفسیر های بسیاری درباره آن گفته شده است: سبزترین ساختار همان چیزی است که در حال حاضر وجود دارد.” “میزان انرژی، چه کارگرانی که آن را ساخته اند، انرژی مواد واقعی خود ساختمان،  یا انرژی تجسم یافته ای که برای نابودی آن لازم است- در بسیاری از جهات اسراف است.”

تئاتر مکانیک، بالتیمور، مریلند (متیو کاربن)

گیرملی به ساختمان بزرگ شهرداری بوستون علاقه دارد. ”  گیرملی گفت: “این یک کیسه مشت زنی چند ساله برای منتقدان است، اما برای ما یکی از جذاب ترین و پیچیده ترین ساختمان های قرن بیستم است.” او افرادی را که از این ساختمان متنفر هستند را تشویق می کند تا درباره نمای ساختمان و آنچه که نشان می دهد دوباره فکر کنند. وی گفت: “این یک قطعه منحصر به فرد از زمانی است که سرمایه گذاری های جدید شهری در زیرساخت های بوستون صورت گرفت.” “این ساختمان نشان می دهد که بوستون نسخه فروپاشی دهه ی 1950 بینتون نیست، اما نماد تلاشی سرسختانه برای ملحق شدن به آینده است.”

گیرملی گفت او امیدوار است که بازدیدکنندگان این نمایشگاه با باورهای خود درباره سبک معماری پلاریزه مواجه شوند، زیرا بیشتر این ساختمان ها در آستانه تخریب با لودر قرار دارند. وی اضافه کرد: “توجه کنید،  فقط به این دلیل که چیزی مطابق سلیقه شما نیست، این بدان معنا نیست که نباید فرصتی برای پیری باوقار داشته باشد.”

نمایشگاه “تخریب بروتالیست” در گالری پینکوما

زبره‌کاری یا معماری بروتالیست سبکی از معماری است که در آن ساختمان‌ها کلا با بتن زبره و بدون روکش و دیگر عناصر کاربردی و به عبارتی عریان و عاری از زینت اجرا می‌شوند.